Studia archeologiczne ukończył na Uniwersytecie Łódzkim w 1967 roku, pisząc pracę magisterską pod kierunkiem profesora Konrada Jażdżewskiego. Tuż po studiach, przez przeszło dekadę, pracował w powstałej z inicjatywy Andrzeja Nadolskiego grupie badaczy średniowiecznego uzbrojenia, w Zakładzie Archeologii Polski Środkowej Instytutu Historii Kultury Materialnej Polskiej Akademii Nauk. Doktoryzował się w 1973 roku publikując pracę o broni i ubiorze rycerskim w ikonografii. W 1978 roku rozpoczął pracę w Katedrze Archeologii Uniwersytetu Łódzkiego. Habilitację uzyskał w roku 1981, a tytuł profesorski, z rąk prezydenta Lecha Wałęsy, odebrał w 1991.
Rok później został kierownikiem Katedry Archeologii UŁ. Dzięki jego staraniom, w 1996 roku, został utworzony Instytut Archeologii, złożony z 6 jednostek naukowo-badawczych, z prawem nadawania doktoratów i habilitacji. Kierował nim do 2008 roku.
W jego dorobku naukowym są między innymi prace: "Uzbrojenie i ubiór rycerski w średniowiecznej Małopolsce" (Wrocław 1976), "Wstęp do archeologii historycznej w Polsce" (Łódź 1996), "Zamki i dwory obronne w Polsce centralnej" (Warszawa 2004), "Dwory w Polsce. Od średniowiecza do współczesności"(Warszawa 2010). Łącznie jest autorem przeszło pięciuset prac pisemnych, które opublikowano w kilkunastu krajach.
Działał też jako w radach redakcyjnych periodyków - Archeologia Historica Polona, Kwartalnik Historii Kultury Materialnej, Folia Archaeologica/Acta Universitatis Lodziensis.