Wielisław Olejniczak urodził się 1 października 1942 r. w Łodzi. W 1960 r. ukończył XXV Liceum Ogólnokształcące w Łodzi. W 1965 r. obronił pracę magisterską na kierunku fizyka Uniwersytetu Łódzkiego, a w 1973 r., również na Uniwersytecie Łódzkim, obronił doktorat z fizyki na temat fluktuacji gęstości składowej elektronowo-fotonowej wielkich pęków promieniowania kosmicznego. Pracę habilitacyjną związaną z badaniami powierzchni materiałów z wykorzystaniem mikroskopii tunelowej przedłożył Radzie Wydziału Fizyki Politechniki Warszawskiej w roku 1998.
Od 1965 r. miejscem Jego pracy był Uniwersytet Łódzki, gdzie pracował do 2015 r., kiedy to przeszedł na emeryturę. Od tego czasu pozostaje wolontariuszem aktywnie włączającym się w prace naukowo-badawcze i organizacyjne prowadzone w Katedrze Fizyki Ciała Stałego.
W początkowym okresie badań naukowych Jego zainteresowania obejmowały fizykę promieniowania kosmicznego oraz konstrukcję detektorów śladowych, takich jak komory iskrowe oraz wielodrutowe komory proporcjonalne. Wraz z utworzeniem Pracowni Zastosowań Technik Komputerowych, której został kierownikiem, zainteresował się zagadnieniami sterowania eksperymentem fizycznym oraz badaniami medycznymi. Uczestniczył wtedy w pionierskich pracach z zakresu szybkiej transmisji danych, a opracowane dzięki tym badaniom urządzenia były przedmiotem małoseryjnej produkcji przemysłowej. W połowie lat 80. wraz z zespołem przeniósł się do Katedry Fizyki Ciała Stałego, gdzie rozpoczął prace mające na celu zbudowanie skaningowego mikroskopu tunelowego, co udało się osiągnąć w 1989 roku (osiem lat po wynalezieniu tego typu mikroskopu i trzy lata po przyznaniu za to odkrycie nagrody Nobla). W ramach Katedry Fizyki Ciała Stałego utworzył Zakład Fizyki i Technologii Struktur Nanometrycznych, którego był wieloletnim kierownikiem. Są tam prowadzone dalsze prace nad udoskonalaniem mikroskopów tunelowych oraz budowane mikroskopy AFM oraz SNOM. W 2003 roku pozyskał środki finansowe na zakup komercyjnego mikroskopu tunelowego, pracującego w warunkach ultrawysokiej próżni.
W trakcie pracy naukowej odbywał staże naukowe, m.in. w Zjednoczonym Instytucie Badań Jądrowych w Dubnej (ZSRR) i w École Centrale de Lyon (Francja). Efektem Jego działalności naukowej było ponad 80 artykułów i komunikatów konferencyjnych oraz dwa patenty.
Pracując na Uniwersytecie Łódzkim prowadził zajęcia dydaktyczne związane z elektroniką, przetwarzaniem sygnałów i telekomunikacją. Za działalność w Uniwersytecie Łódzkim otrzymał kilka Nagród Rektora UŁ.
Jego pozanaukowe pasje są związane z łącznością radiową. Od lat jest członkiem klubu radiotelegraficznego. Lubi też nurkować i tej pasji poświęcał zawsze znaczną część wakacji letnich.