Profesor Jan Woleński urodził się w 1940 r. w Radomiu. Filozof i prawnik. Od początku swojej kariery naukowej był związany z Uniwersytetem Jagiellońskim, na którym ukończył studia prawnicze i filozoficzne. W 1968 r. uzyskał doktorat z nauk prawnych na podstawie rozprawy Filozofia lingwistyczna a jurysprudencja analityczna, której promotorem był prof. Kazimierz Opałek. Stopień doktora habilitowanego w zakresie teorii państwa i prawa uzyskał w 1972 r. na podstawie rozprawy Logiczne problemy wykładni prawa.
W latach 1963–1979 pracował w Katedrze Teorii Państwa i Prawa UJ (od 1968 r. w Zakładzie Teorii Państwa i Prawa w Instytucie Nauk Politycznych UJ), w latach 1979–1988 – w Instytucie Nauk Społecznych (od 1982 r. w Instytucie Społeczno-Ekonomicznym) Politechniki Wrocławskiej, a od 1988 r. jest związany z Instytutem Filozofii UJ. Kieruje również Katedrą Nauk Społecznych Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Tytuł profesora nauk humanistycznych uzyskał w 1992 r.
Jest członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, Polskiej Akademii Nauk, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Institut International de Philosophie, był prezydentem Europejskiego Towarzystwa Filozofii Analitycznej. Profesor był stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej w latach 1989–1990 (University of Berkeley, USA) oraz 1993–1994 (Boston University, USA oraz University of Pittsburgh, USA). W latach 2003–2004 był stypendystą The Netherlands Institute of Advanced Study in Social Sciences and Humanities w Wassenaar. W 1992 r. był profesorem wizytującym na Uniwersytecie w Salzburgu (Austria), w 2003 r. – we Lwowie, w 2008 r. – w Sun Yat-sen (Guangzhou, Chiny) i Hebrew University (Jerozolima). Wykładowca Instytutu Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk, Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Poznańskiego. Inicjator wielu konferencji naukowych poświęconych polskiej filozofii zorganizowanych za granicą, m.in. w Jerozolimie, Montrealu, Paryżu, Wiedniu i Tel Awiwie.
Jest laureatem licznych nagród, w tym: Nagrody im. Tadeusza Kotarbińskiego w dziedzinie filozofii (PAN, 1987), nagrody Societatis Scientiarium Varsoviensis Premium Triennale (1991), Nagrody Ministra Edukacji (1993), Nagrody Miasta Krakowa za osiągnięcia naukowe (1996), Nagrody Prezesa Rady Ministrów za osiągnięcia naukowe (2002), Lauru Jagiellońskiego (2009), Nagrody Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2013). Został też odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011).
Profesor wypromował ponad 20 doktorów. Jest autorem łącznie prawie 2000 publikacji, w tym 650 zagranicznych. W tak znaczącym dorobku każda próba wytypowania prac najważniejszych będzie subiektywna. Wydaje się, że do najważniejszych jego monografii należą: Z zagadnień analitycznej filozofii prawa (1980, 2 wyd. 2013), Filozoficzna szkoła lwowsko-warszawska (Warszawa 1985; wyd. angielskie 1989, wyd. rosyjskie 2004, wyd. francuskie 2011, wyd. rumuńskie 2013), Granice niewiary (Kraków 2004), Matematyka i epistemologia (2004), Epistemologia. Poznanie, prawda, wiedza i realizm (Warszawa 2005), Wiedza o etyce (2008, wspólnie z J. Hartmanem), Historia filozofii polskiej (2010, wspólnie z J. Skoczyńskim) oraz zbiory artykułów W stronę logiki (1996), Essays on Logic and its Applications in Philosophy (2011), Historico-Philosophical Essays (2012). Jego prace ukazały się po polsku, angielsku, francusku, hebrajsku, hiszpańsku, niemiecku, rosyjsku, rumuńsku i ukraińsku.
Dla prawników najistotniejsza jest jego praca habilitacyjna Logiczne problemy wykładni prawa, w której sformułował tzw. ekstensjonalną, klaryfikacyjną koncepcję wykładni, do dziś inspirującą teoretyków prawa (vide monografia Wykładnia rozszerzająca prof. K. Płeszki).
Zainteresowania Profesora obejmują różne obszary nauki. Zajmuje się historią filozofii, logiką formalną i jej historią, filozofią języka i epistemologią, etyką i filozofią prawa – jest dziś jednym z najbardziej rozpoznawalnych w świecie filozofów polskich. Uznawany jest za kontynuatora i promotora tradycji szkoły lwowsko-warszawskiej, słynnego polskiego ośrodka myśli filoUroczystość nadania tytułu doktora honoris causa prof. dr. hab. Janowi Woleńskiemu zoficznej i logicznej powstałego pod koniec XIX w. we Lwowie pod egidą Kazimierza Twardowskiego. Dzięki pracom prof. Woleńskiego, a także jego kontynuatorów, polska filozofia analityczna została powszechnie uznana za jedno z największych osiągnięć humanistyki XX w. Poza rekonstrukcją osiągnięć wybitnych przedstawicieli tego nurtu (m.in. Kazimierza Twardowskiego, Tadeusza Kotarbińskiego, Kazimierza Ajdukiewicza, Alfreda Tarskiego, Jana Łukasiewicza, Stanisława Leśniewskiego), które – w wielu przypadkach – dzięki jego publikacjom weszły do międzynarodowego kanonu współczesnej filozofii, prof. Woleński analizuje klasyczne pojęcia epistemologii, takie jak prawda, poznanie i wiedza. Przedmiotem jego badań są też szczegółowe zagadnienia epistemologiczne, metodologiczne i ontologiczne, np. realizm, intencjonalność, znaczenie, nominalizm, reizm, konwencjonalizm, determinizm.
Poza karierą naukową Profesor udzielał się społecznie. Był członkiem NSZZ „Solidarność”, wydawcą podziemnej gazetki „Riposta” ukazującej się we Wrocławiu, spotykając się z tych powodów z represjami ówczesnych władz (m.in. wstrzymano wniosek o nadanie mu tytułu profesora). W latach 60. XX w. był związany ze Stowarzyszeniem Ateistów i Wolnomyślicieli. Od 2007 r. członek Komitetu Honorowego Polskiego Stowarzyszenia Racjonalistów.
Opracował prof. dr hab. Marek Zirk-Sadowski