POLSKIE TOWARZYSTWO FILOZOFICZNE

dr Dawid Misztal, 7 marca 2024, Klub Myślowy MeMo, Mediateka Memo, Łódź, ul. Moniuszki 5

dr Marcin M. Bogusławski, 27 lutego 2024, Klub Myślowy MeMo, Mediateka Memo, Łódź, ul. Moniuszki 5

dr hab. Krzysztof Matuszewski prof UŁ, 13 stycznia 2022, Filozofia Tak Bardzo

prof. dr hab. Andrzej Indrzejczak, 22 grudnia 2022, UniLodz Podcasts

dr hab. Wioletta Kazimierska-Jerzyk prof. UŁ, 17 maja 2022, UniLodz Podcasts

dr Marcin M. Bogusławski, 22 lutego 2022, Księgarnia Do Dzieła, UniLodz Podcasts

28 kwietnia 2021 roku Profesor Ryszard Panasiuk obchodził swoje 90. urodziny. Z tej okazji odbyła się sesja, zorganizowana przez Instytut Filozofii Uniwersytetu Łódzkiego oraz Łódzki Oddział Polskiego Towarzystwa Filozoficznego. Spotkanie w formie zdalnej miało miejsce 6 maja 2021 w godzinach 12:00–14:30. Podczas sesji zabrali głos profesorowie: Józef Piórczyński, Dariusz Aleksandrowicz, Leon Miodoński, Artur Banaszkiewicz, a spotkanie poprowadził prof. Andrzej M. Kaniowski. Przygotowaliśmy zestaw informacji i zdjęć przybliżajacych sylwetkę Jubialata. Zapraszamy do zapoznania się z prezentacją 

Justyna Kurczak po filologii polskiej wybrała studia filozoficzne, a potem karierę uniwersytecką. Zakończyła ją w 2012 roku po ponad czterdziestu latach nauczania. Jako wykładowca nie była romantycznie porywająca, ale rzeczowa, solidna, metodyczna. Interesowała się słowiańszczyzną, a szczególnie Rosją. Pisała i o słowianofilach polskich (przedmiot jej rozprawy habilitacyjnej), i o samej Rosji, do której odnosiła się bardzo obiektywnie w leksykonie "Idee w Rosji" opracowanym we współpracy z najwybitniejszymi znawcami kultury rosyjskiej w Polsce. Tytuł profesora nadzwyczajnego UŁ otrzymała w 2006 roku. Ośrodkiem jej intelektualnych zainteresowań zawsze było słowo polskie: piękne, literackie, natchnione. Wydobywała je z dzieł Adama Mickiewicza, Andrzeja Towiańskiego oraz Maurycego Mochnackiego i Kazimierza Brodzińskiego (których pisma były przedmiotem jej namysłu w pracy doktorskiej obronionej w 1980 r. na UŁ). Otwierała się na teraźniejszość, angażowała w propagowanie postaw obywatelskich i demokratycznych, które jakże często przeciwstawia się obecnie doktrynie chrześcijańskiej. Ona tymczasem umiała pogodzić jedno z drugim: była i katoliczką, i demokratką. Pewnie dlatego wśród współczesnych twórców polskich szczególną sympatią darzyła Józefa Tischnera i Jana Twardowskiego. W oddziale łódzkim PTF przez długie lata pełniła funkcję przewodniczącej komisji rewizyjnej.

Małgorzata Kwietniewska

Zob. 
J. Kurczak, Cieszkowski on the Mission of the Slavic Peoples
J. Kurczak, Antynomia Polska – Rosja w opinii romantycznych polskich słowianofilów
J. Kurczak, Filozofia społeczna Fryderyka Skarbka

Sławoj Olczyk w latach 1962 do 2011 roku, czyli całe swoje życie studenckie i zawodowe był związany z Uniwersytetem Łódzkim. Po uzyskaniu matury (w specjalności: elektryk) w Technikum Włókienniczym nr 1 w Łodzi, podjął studia na kierunku fizyki Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego Uniwersytetu Łódzkiego. Po ich ukończeniu (w 1967), pracował na tym wydziale jako stażysta w Zakładzie Fizyki Teoretycznej. W tym czasie pojął studia filozoficzne i w 1969 został zatrudniony na stanowisku asystenta w ówczesnej Katedrze Filozofii UŁ. W tej instytucji zdobywał wszystkie stopnie naukowego awansu. Doktoryzował się 1977 roku na podstawie dysertacji Metodologiczna analiza interpretacji (rozumienia) na przykładzie psychoanalizy, a na podstawie rozprawy pt.: Epistemologiczny sens relatywizmu poznawczego uzyskał w 1995 habilitację i wkrótce potem otrzymał stanowisko profesora UŁ w Katedrze Epistemologii i Filozofii Nauki Wydziału Filozoficzno-Historycznego UŁ, gdzie pracował do przejścia na emeryturę (2011).
Zajmował się metodologią i filozofią nauki, szczególnie interesowała Go koncepcją Karla Poppera. Był autorem książki i licznych naukowych artykułów publikowanych w „Studiach Filozoficznych”, „Kulturze i Społeczeństwie” oraz tomach zbiorowych. Bardzo angażował się w sprawy nauczania, brał udział w komisjach powoływanych do opracowania programów dydaktycznych, przez 4 lata pełnił funkcję pełnomocnika dyrektora IF ds. dydaktyki, był opiekunem studiów wieczorowych i sekretarzem Komitetu Okręgowego Olimpiady Filozoficznej w Łodzi.

***

Z Profesorem Olczykiem pracowałam w jednej katedrze, tj. w Katedrze Filozofii a później w Katedrze Epistemologii i Filozofii Nauki UŁ prawie cztery dekady, a przez kilka lat blisko współpracowaliśmy. Przez długi czas mieliśmy kontakty przypadkowe i powierzchowne, lubiłam Go jednak jako miłego, kulturalnego i pogodnego człowieka. Poznaliśmy się bliżej w latach 2001-2005, kiedy byłam dyrektorem Instytutu Filozofii a On moim pełnomocnikiem ds. dydaktyki. Omawialiśmy wtedy sprawy nauczania i kwestie studenckie. Ujął mnie przy tym swoim zaangażowaniem, niezwykłą wrażliwością, taktem, wiedzą psychologiczną i wyczuciem. W tych rozmowach niepostrzeżenie przechodziliśmy na kwestie ogólne dotyczące wychowania i relacji międzyludzkich. Dużo się od Niego nauczyłam, a niektóre Jego uwagi mam w pamięci do dzisiaj.
Sławoj imponował mi również tym, jak dzielnie, z pogodną twarzą znosił dotkliwe konsekwencje swojej nieuleczalnej choroby, która dotknęła go bardzo wcześnie.

Aldona Pobojewska, Łódź, 25 stycznia 2023

Zob. S. Olczyk, O Feyerabenda pragmatycznej teorii obserwacji

Dr Barbara Mejbaum ukończyła studia filozoficzne w Uniwersytecie Warszawskim w 1955 roku. Wkrótce potem, na mocy nakazu pracy, została zatrudniona jako asystentka w Katedrze Podstaw Marksizmu, Filozofii Marksizmu i Leninizmu w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach. Pracowała tam dwa lata, tj. do likwidacji tego rodzaju instytucji w uczelniach wyższych.
W 1958 roku mgr Mejbaum została przyjęta na asystenturę w Katedrze Filozofii Uniwersytetu Wrocławskiego. Przez dziesięć lat uczyła tam filozofii na polonistyce oraz etyki na pedagogice i filozofii. Przygotowywała również programy i materiały dydaktyczne.  
Naukowo pani Mejbaum zajmowała się zagadnieniami metaetycznymi: analizą pojęć etycznych i moralnych. Tej problematyce poświęciła swoją rozprawę doktorską pt. „Analiza terminu dobro w filozofii G.E. Moore’a”. W 1968 roku została zwolniona z pracy we Wrocławiu.
Po dwu latach dr Barbara Mejbaum otrzymała angaż jako starsza wykładowczyni w Akademii Medycznej w Łodzi, gdzie prowadziła zajęcia z filozofii na Wydziale Lekarskim i Farmaceutycznym. W 1976 roku powołano Ją w tej Uczelni na kierownika zakładu ze stanowiskiem docenta. W ramach swoich obowiązków wykładała wtedy etykę zawodową dla studentów farmacji; napisała skrypt do ćwiczeń z filozofii; egzaminowała doktorantów, prowadziła również seminarium z antropologii filozoficznej.
Pracując w Akademii Medycznej w Łodzi, dr Barbara Mejbaum zajmowała się naukowo wartościami życia i zdrowia w naukach medycznych i w etyce lekarskiej. Ponadto badała zagadnienie wzorów osobowych, ich kształtowanie się i przemiany. Tej problematyki dotyczy Jej ostatni artykuł „Wzór osobowy jako kategoria filozoficzna”. W sumie w swojej karierze akademickiej opublikowała 16 tekstów.
W 1979 roku dr Barbara Mejbaum została zatrudniona w charakterze adiunkta w Katedrze Filozofii Uniwersytetu Łódzkiego. Na tym stanowisku, a następnie na stanowisku starszej wykładowczyni, prowadziła na różnych kierunkach studiów zajęcia z historii filozofii, etyki i antropologii filozoficznej. Odeszła na emeryturę w 1997 roku.
Do końca życia była zapaloną turystyką. Uwielbiała pływać.

Aldona Pobojewska, Łódź, styczeń 2023

Zob.
B. Mejbaum, Moore a Stevenson: spór o znaczenie terminów wartościujących
B. Mejbaum, Analiza ethosu i wzoru osobowego jako pojęć metodologicznych w pracach Marii Ossowskiej i Maxa Schellera