dr Dawid Misztal, 7 marca 2024, Klub Myślowy MeMo, Mediateka Memo, Łódź, ul. Moniuszki 5

dr Marcin M. Bogusławski, 27 lutego 2024, Klub Myślowy MeMo, Mediateka Memo, Łódź, ul. Moniuszki 5

dr hab. Krzysztof Matuszewski prof UŁ, 13 stycznia 2022, Filozofia Tak Bardzo

prof. dr hab. Andrzej Indrzejczak, 22 grudnia 2022, UniLodz Podcasts

dr hab. Wioletta Kazimierska-Jerzyk prof. UŁ, 17 maja 2022, UniLodz Podcasts

dr Marcin M. Bogusławski, 22 lutego 2022, Księgarnia Do Dzieła, UniLodz Podcasts

prof. dr hab. Ryszard Kleszcz, 2 sierpnia 2021, UniLodz Podcasts

28 kwietnia 2021 roku Profesor Ryszard Panasiuk obchodził swoje 90. urodziny. Z tej okazji odbyła się sesja, zorganizowana przez Instytut Filozofii Uniwersytetu Łódzkiego oraz Łódzki Oddział Polskiego Towarzystwa Filozoficznego. Spotkanie w formie zdalnej miało miejsce 6 maja 2021 w godzinach 12:00–14:30. Podczas sesji zabrali głos profesorowie: Józef Piórczyński, Dariusz Aleksandrowicz, Leon Miodoński, Artur Banaszkiewicz, a spotkanie poprowadził prof. Andrzej M. Kaniowski. Przygotowaliśmy zestaw informacji i zdjęć przybliżajacych sylwetkę Jubialata. Zapraszamy do zapoznania się z prezentacją 

Justyna Kurczak po filologii polskiej wybrała studia filozoficzne, a potem karierę uniwersytecką. Zakończyła ją w 2012 roku po ponad czterdziestu latach nauczania. Jako wykładowca nie była romantycznie porywająca, ale rzeczowa, solidna, metodyczna. Interesowała się słowiańszczyzną, a szczególnie Rosją. Pisała i o słowianofilach polskich (przedmiot jej rozprawy habilitacyjnej), i o samej Rosji, do której odnosiła się bardzo obiektywnie w leksykonie "Idee w Rosji" opracowanym we współpracy z najwybitniejszymi znawcami kultury rosyjskiej w Polsce. Tytuł profesora nadzwyczajnego UŁ otrzymała w 2006 roku. Ośrodkiem jej intelektualnych zainteresowań zawsze było słowo polskie: piękne, literackie, natchnione. Wydobywała je z dzieł Adama Mickiewicza, Andrzeja Towiańskiego oraz Maurycego Mochnackiego i Kazimierza Brodzińskiego (których pisma były przedmiotem jej namysłu w pracy doktorskiej obronionej w 1980 r. na UŁ). Otwierała się na teraźniejszość, angażowała w propagowanie postaw obywatelskich i demokratycznych, które jakże często przeciwstawia się obecnie doktrynie chrześcijańskiej. Ona tymczasem umiała pogodzić jedno z drugim: była i katoliczką, i demokratką. Pewnie dlatego wśród współczesnych twórców polskich szczególną sympatią darzyła Józefa Tischnera i Jana Twardowskiego. W oddziale łódzkim PTF przez długie lata pełniła funkcję przewodniczącej komisji rewizyjnej.

Małgorzata Kwietniewska

Zob. 
J. Kurczak, Cieszkowski on the Mission of the Slavic Peoples
J. Kurczak, Antynomia Polska – Rosja w opinii romantycznych polskich słowianofilów
J. Kurczak, Filozofia społeczna Fryderyka Skarbka

Sławoj Olczyk w latach 1962 do 2011 roku, czyli całe swoje życie studenckie i zawodowe był związany z Uniwersytetem Łódzkim. Po uzyskaniu matury (w specjalności: elektryk) w Technikum Włókienniczym nr 1 w Łodzi, podjął studia na kierunku fizyki Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego Uniwersytetu Łódzkiego. Po ich ukończeniu (w 1967), pracował na tym wydziale jako stażysta w Zakładzie Fizyki Teoretycznej. W tym czasie pojął studia filozoficzne i w 1969 został zatrudniony na stanowisku asystenta w ówczesnej Katedrze Filozofii UŁ. W tej instytucji zdobywał wszystkie stopnie naukowego awansu. Doktoryzował się 1977 roku na podstawie dysertacji Metodologiczna analiza interpretacji (rozumienia) na przykładzie psychoanalizy, a na podstawie rozprawy pt.: Epistemologiczny sens relatywizmu poznawczego uzyskał w 1995 habilitację i wkrótce potem otrzymał stanowisko profesora UŁ w Katedrze Epistemologii i Filozofii Nauki Wydziału Filozoficzno-Historycznego UŁ, gdzie pracował do przejścia na emeryturę (2011).
Zajmował się metodologią i filozofią nauki, szczególnie interesowała Go koncepcją Karla Poppera. Był autorem książki i licznych naukowych artykułów publikowanych w „Studiach Filozoficznych”, „Kulturze i Społeczeństwie” oraz tomach zbiorowych. Bardzo angażował się w sprawy nauczania, brał udział w komisjach powoływanych do opracowania programów dydaktycznych, przez 4 lata pełnił funkcję pełnomocnika dyrektora IF ds. dydaktyki, był opiekunem studiów wieczorowych i sekretarzem Komitetu Okręgowego Olimpiady Filozoficznej w Łodzi.

***

Z Profesorem Olczykiem pracowałam w jednej katedrze, tj. w Katedrze Filozofii a później w Katedrze Epistemologii i Filozofii Nauki UŁ prawie cztery dekady, a przez kilka lat blisko współpracowaliśmy. Przez długi czas mieliśmy kontakty przypadkowe i powierzchowne, lubiłam Go jednak jako miłego, kulturalnego i pogodnego człowieka. Poznaliśmy się bliżej w latach 2001-2005, kiedy byłam dyrektorem Instytutu Filozofii a On moim pełnomocnikiem ds. dydaktyki. Omawialiśmy wtedy sprawy nauczania i kwestie studenckie. Ujął mnie przy tym swoim zaangażowaniem, niezwykłą wrażliwością, taktem, wiedzą psychologiczną i wyczuciem. W tych rozmowach niepostrzeżenie przechodziliśmy na kwestie ogólne dotyczące wychowania i relacji międzyludzkich. Dużo się od Niego nauczyłam, a niektóre Jego uwagi mam w pamięci do dzisiaj.
Sławoj imponował mi również tym, jak dzielnie, z pogodną twarzą znosił dotkliwe konsekwencje swojej nieuleczalnej choroby, która dotknęła go bardzo wcześnie.

Aldona Pobojewska, Łódź, 25 stycznia 2023

Zob. S. Olczyk, O Feyerabenda pragmatycznej teorii obserwacji

Dr Barbara Mejbaum ukończyła studia filozoficzne w Uniwersytecie Warszawskim w 1955 roku. Wkrótce potem, na mocy nakazu pracy, została zatrudniona jako asystentka w Katedrze Podstaw Marksizmu, Filozofii Marksizmu i Leninizmu w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach. Pracowała tam dwa lata, tj. do likwidacji tego rodzaju instytucji w uczelniach wyższych.
W 1958 roku mgr Mejbaum została przyjęta na asystenturę w Katedrze Filozofii Uniwersytetu Wrocławskiego. Przez dziesięć lat uczyła tam filozofii na polonistyce oraz etyki na pedagogice i filozofii. Przygotowywała również programy i materiały dydaktyczne.  
Naukowo pani Mejbaum zajmowała się zagadnieniami metaetycznymi: analizą pojęć etycznych i moralnych. Tej problematyce poświęciła swoją rozprawę doktorską pt. „Analiza terminu dobro w filozofii G.E. Moore’a”. W 1968 roku została zwolniona z pracy we Wrocławiu.
Po dwu latach dr Barbara Mejbaum otrzymała angaż jako starsza wykładowczyni w Akademii Medycznej w Łodzi, gdzie prowadziła zajęcia z filozofii na Wydziale Lekarskim i Farmaceutycznym. W 1976 roku powołano Ją w tej Uczelni na kierownika zakładu ze stanowiskiem docenta. W ramach swoich obowiązków wykładała wtedy etykę zawodową dla studentów farmacji; napisała skrypt do ćwiczeń z filozofii; egzaminowała doktorantów, prowadziła również seminarium z antropologii filozoficznej.
Pracując w Akademii Medycznej w Łodzi, dr Barbara Mejbaum zajmowała się naukowo wartościami życia i zdrowia w naukach medycznych i w etyce lekarskiej. Ponadto badała zagadnienie wzorów osobowych, ich kształtowanie się i przemiany. Tej problematyki dotyczy Jej ostatni artykuł „Wzór osobowy jako kategoria filozoficzna”. W sumie w swojej karierze akademickiej opublikowała 16 tekstów.
W 1979 roku dr Barbara Mejbaum została zatrudniona w charakterze adiunkta w Katedrze Filozofii Uniwersytetu Łódzkiego. Na tym stanowisku, a następnie na stanowisku starszej wykładowczyni, prowadziła na różnych kierunkach studiów zajęcia z historii filozofii, etyki i antropologii filozoficznej. Odeszła na emeryturę w 1997 roku.
Do końca życia była zapaloną turystyką. Uwielbiała pływać.

Aldona Pobojewska, Łódź, styczeń 2023

Zob.
B. Mejbaum, Moore a Stevenson: spór o znaczenie terminów wartościujących
B. Mejbaum, Analiza ethosu i wzoru osobowego jako pojęć metodologicznych w pracach Marii Ossowskiej i Maxa Schellera